(bron: Anja Meulenbelt op haar weblog bij de SP)
Tiny Kox is op de SP weblog een discussie begonnen over geloof en socialisme, en heeft daar zelf zijn credo aan toegevoegd. Een mooie en wezenlijke discussie.
Toen wij geinstalleerd werden voor het senatorschap moesten we kiezen, de eed of de belofte, met of zonder God. Tineke en ik deden met, Tiny en Ronald zonder, al overwoog de laatste even met de eed mee te doen vanwege de traditie waar hij wel van houdt. Dat kan dus bij de SP, dat je vanuit verschillende inspiratiebronnen bij hetzelfde punt uitkomt.
Ik heb wel eens gezegd, een beetje als grap, dat ik er vanuit ga dat alle SPers diep gelovig zijn. Hoe kun je anders, tegen de klippen op, tegen de mode in, tegen alle politieke feiten in, vol blijven houden dat er een betere wereld mogelijk is, een wereld, zoals ze dat bij mij in de kerk zeggen: “waar brood, en recht, en liefde is, genoeg voor allen”. Als je dat vindt, dan geloof je dus ergens in, of je dat nou God noemt of niet.
Ik geloof ergens in en ik noem dat God. Ik geloof dat we voor meer op de wereld zijn gezet dan voor onszelf. Individuele vrijheid is een groot goed, maar er is meer. Ik geloof in ‘heb uw naaste lief die is als jij’, en dat je je broeders hoeder bent, en dat je de vreemdeling lief moet hebben, want ook jij bent vreemdeling geweest in Egypte. Ik ervaar dat als een opdracht, en het is alsof er een grote hand in mijn rug duwt en een vinger voor me uitwijst: daarheen. Dat is je roeping, zei Huub Oosterhuis eens. (Huub is de man achter de Amsterdamse Studentenekklesia. )
Huub heeft mij erg geholpen om alle ‘geruchten over God’ op te ruimen. Zoals die boekhouder God, of de zedenmeester God, of die Sinterklaas God die verlanglijstjes in ontvangst zit te nemen en een deal maakt, als jij dit doet dan doe ik dat. De almachtige God, want als er een God verantwoordelijk is voor wat er, bijvoorbeeld, met de kinderen op deze wereld gebeurt dan wil ik daar persoonlijk niks mee te maken hebben. De God van de kerken die vrouwen terug willen sturen naar het aanrecht of homo’s willen verbieden om van elkaar te houden – weg ermee. En toen die allemaal weg waren bleef er nog iets over, een hand in mijn rug en een vinger: daarheen.
Hou op, Huub, zei ik. Wat nou roeping. Wat hebben mensen niet voor erge dingen gedaan uit roeping. Een veel te groot woord.
En als je het nou een beetje kleiner maakt, zei Huub. Jij kent dat toch wel, dat je ergens komt en denkt: ik kom hier als geroepen?
Bingo.
Ik voel mij in het geheel niet verwant met mensen die zondags in de kerk vroom zitten te wezen en door de week de naastenliefde en barmhartigheid vergeten. Ik heb het haast te doen met alle CDA’ers die nu pijn hebben aan hun christelijke hart als ze zien wat er in hun naam door het kabinet wordt uitgespookt. Ik voel me vooral verwant met de mensen voor wie naastenliefde en barmhartigheid levende begrippen zijn, al gebruiken ze die grote woorden misschien nooit en hebben het liever over solidariteit, of opkomen voor de minima, of socialisme. Of mensen naar de kerk gaan om zich te laten inspireren, om eens per week de tijd te nemen om opnieuw tot zich door te laten dringen waarvoor we het doen, om deel uit te maken van een gemeente aan verwante zielen, om brood en wijn te delen en de belofte te vernieuwen: met het delen van dit brood en deze wijn beloof ik dat ik elk klein teken van menselijke goedheid op zal vatten als een bewijs dat er een betere wereld mogelijk is – of mensen naar de kerk gaan vind ik een persoonlijke keuze. Maar naastenliefde en barmhartigheid zijn niet vrijblijvend, maar verplichtend, en dus ten diepste politiek.
Laatste reacties